Bazı şiirler hayal edilir, bazıları gözlemdir, bazıları hayata baş kaldırıdır, bazıları ilke ve prensiptir.
Ve bazıları hayatın ta kendisidir. Hayatın ta kendisi olan şiirler yazdığımız başlıkların bütünüdür

Ve şiiriniz hayatın ta kendisidir
Nerden mi biliyorum?
Çünkü hayatın ta kendisi olan şiirler, okuyan gözlerden sineye iner ve orada yer edinir.

Şiir tevehüm ürünüdür diye düşünüyorum

Solunda sır dolu gizemli hasret
Ve ardından gelen

Kim sorgularında yol aldı birden
Ön kurkularında daraldı birden
Dizeleriyle devam ederken
Şiirin muhatabının (muhattap illaki bir kişi değildir) yersiz tevehümleriyle hem kendizini bir çıkmaza sürüklendiğini, hemde şiirin öznesini sebepsiz yere çok çok kırdığını ifade ediyor.

Dördüncü kıtanın tamamı. Esas şiirin omurgasını teşkil ediyor.

Hayır çok şey istemediniz, ama taktiri ilahi işte,
Bazen taleplerimizin zıttıyla sınanıyoruz.
Ve bu bizim imtihanımız ablacığım.
Şiir çok etkileyiciydi. Çök şey yazılabilir
Selâm duam ve hürmetlerimle efendim

Pürmelal’in Metruk Yankısı
Bu şiir, kalbin mağlubiyetle zafer arasında sıkıştığı,
aşkın hem mihrak hem mezar olduğu o aralıkta doğmuş.
Sözcükler değil yalnızca yürüyen—bir ömrün ilmek ilmek çözülüşü var dizelerde.
“Seferber oldum” derken, aslında bir gönül orduya değil,
içindeki enkazdan doğan karanfillere silah kuşanmış.
Aşk, burada ne bir bahar vaadi ne de serap,
Aşk: sabah ezanıyla ağlayan bir güvercinin
kanatlarında taşınan beddua gibi keskin.

Her “inhilal”, göğsünde çatlayan bir yıldız.
Her “ihtilal”, geçmişe savrulan içsel bir sürgün.
Ve “izmihlal”—ah, o tarifsiz çöküş—
sanki harfler bile secdeye durmuş,
sükûta bürünmüş kelimeler.

Gönül, burada hercai değil sadece;
bir menekşe gibi ezilmiş,
ama toprağa inat, kendini yine de renge boyamış.
Al gülüm, ver gülüm değil bu,
gülün kanı ile yazılmış bir ahnâme…

Yediveren demişsin ya…
O aslında mevsimlere direnen bir kalbin duası—
hem ilahi, hem isyankâr.
Ve “küçüğümsün” diyen yârin hoyrat sesinde,
bir kadim aşkın boynu kırılmış.

Sen bu şiirde sadece seferber olmamışsın,
kendi külleneceğini bile bile yakmışsın kendini.
Ve evet, şiirin bir ağıt değil sadece—
kendi içinde bir kevser,
bir yangından geriye kalan en güzel küldür bu:
Pürmelal Ömrün.

Sevgili şairemin şiir yüreğinden öpüyorum sevgiyle 💐