1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
153
Okunma
Bir çocukluğum var
tencerede pişen tarhananın buğusunda
eli önlüklü
saati unutmuş.
Akşamlar
pencereden sızan ışıkla büyürdü
sessizce
bir düğme diker gibi
kırık kalpleri.
Şimdi
aynadaki buğuya çizdiğim yüz
ona benziyor:
çizgilerinde
hep aynı ezgi
yarım kalmış bir ninni...
Biliyorum
ömür dediğin
onun saçlarında ağaran bir iplik
ben ise
ucundan tuttuğum
o kopuk düğümüm.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz