"Dümeni kır, kaptan… Gönül artık karaya değil, huzura yanaşmak istiyor."

Fatoş Taşkın Karadoğan, mahlasıyla Derdiyar, kelimeleri bir isyanın güvertesine dizmiş. Her dörtlükte, içten içe kabaran bir sızı var. Sitemle karışık bir teslimiyet, yorulmuş ama hâlâ umut arayan bir yürek var bu dizelerde. “Daha fazla yolcu alma gemiye” dediği an, öyle tanıdık, öyle insanca ki… Hepimizin içinde yer bulur.

Şiir boyunca yankılanan “Kır be şu dümeni, gidelim kaptan” dizesi, neredeyse bir ağıt gibi değil de, bir kurtuluş marşı gibi duruyor. Gidilecek liman, dünya değil belki de iç huzurunun demir attığı yer…

Ve burada, Edip Cansever’in şu sözünü anmadan geçmek olmaz: “Gemi yanaşmaz, sen yüzersin; hayat böyledir çünkü.”
Ama bu şiirde, o yorgun yolcu artık yüzmek değil, dinlenmek istiyor.

Şiir, dertle değil, duayla bitiyor aslında…
Gönül “kanatma” diyor, “zamanı tutma”…
Ve biz okuyanlar, farkında olmadan o geminin güvertesinde yerimizi alıyoruz.

İyi ki varsınız iyi ki yürek izinizi bizlerle paylaşıyorsunuz ve ruhumuz gıdasını alıyor.

Yazın dünyasında yol arkadaşınız Delibal Celil ÇINKIR

Hüzün sarmalını taşır yüreğim
Bir kez eğrilmedi sabır direğim
Huzur limanına kaç mil ırağım
Kır be şu dümeni, gidelim kaptan

Alışmış kaderim tokat yemeye
Halim yok kimseye bir şey demeye
Daha fazla yolcu alma gemiye
Kır be şu dümeni, gidelim kaptan

Değerli şair derdini, hüznünü anlatarak sitem eden ama benim şiirimde eleştirilen deyimlerin olmadığı sabır telkin eden harika bir şiir. Gönül sesiniz susmasın. Tebrik ediyorum ve yürekten kutluyorum sizi. Selam ve saygılarımla hayırlı akşamlar dilerim. Esen kalın.