Aslında gurbete düştüğüm an bitmişti mutluluk
Bir şakaydı gidişin, şakayla karışık hüzün
Gurbetin yağmurları bir başka yağardı saçlarıma
Islanan saçlar değildi, yüreğimde anılardı
Kaldırım taşlarına yazardım her akşam bekleyiş şiirlerimi
Ürkek ve korkulu karanlıklar saklardı gözümdeki yaşları
Sana gözyaşlarımdan ummanlar gönderdim bak !

Masmavi anılar şimdi gri-siyah
Şimdi hüzne duran kalbimin sarılır mı yaraları
Rüyalarıma bile uğramaz oldun artık
Sil baştan yeniden yaralanıyor sevdam
Bir yanık beden bıraktın ya ardında
Bir de sen sorgulamaz mısın dönüp yaptıklarını ?
Issız akşamlara gebedir hüzünlerim
Sesin yoksa, gelmiyorsan sen
Yitirir anlamını yazdıkları kalemimin

Şimdi seni arıyorum
Her adımladığım sokakta
Avunurum diye uğradığım parklarda
Unuturum diye belki alış-verişlerde
Bazen uğradığım arkadaşlarımla dağıtırım sanırdım kederimi
Ama içimdeki oyuk oyuk seslenen hüznümü
Duymuyor bilmiyor kimse
Yetmiyor gülüşlerim, hıçkırıklar gizli her birinde
Geçmiyor acısı sensizliğin
Yorgunum
Son bir umutla yalvarıyorum Rabbime !
Gülecek mi bahtım bundan sonra diye

Akşamlar seni daha çok anlatır oldu
Hüznün gölgesi sardı duvarları
Her bir seste anılarım canlanır
Camlara vurur dalga dalga yağmurlar
Senin olmadığın bu şehirde
Unuttum ayların ismini gittin diye
Bir eylül hüznüdür
Gözlerimde kalan şimdi

Günay Koçak

3/5/2025