Kuşların sesini dinler, anlardı,
Her birinin derdini, halini sorardı.
Karıncalar bile ona danışırdı,
Adaletle hükmünü her yere yayardı.

Cinler ordusu emrindeydi itaatkar,
İnşa ederlerdi nice eser, nice diyar.
Rüzgar onunla yolculuk yapardı hızla,
Ulaşırdı en uzak diyarlara bir nazla.

Süleyman vefat etti, yaslanmış asasına,
Cinler çalışırdı hala, onun emriyle şaşkına.
Sanki yaşıyordu, ayakta duruyordu,
Kimse anlamazdı ruhunun uçtuğunu.

Derken bir kurt geldi, sessizce, usulca,
Başladı o asayı kemirmeye yavaşça.
Günler haftaları, haftalar ayları kovaladı,
Asa içten içe zayıfladı, oyuklaştı.

Sonunda o asa dayanamadı artık,
Birden yere yıkıldı, heybetiyle birlikte.
İşte o an anladı bütün o cinler,
Süleyman ölmüş, artık yok emirler.

Şaşırdılar, hayrete düştüler o anda,
"Meğer ne kadar zaman geçmiş farkında olmadan!
Eğer bilseydik onun öldüğünü evvelce,
Çalışmazdık boşuna bunca müddetçe."

Bu olay gösterdi o inatçı cinlere,
Gaybı bilmek ancak Allah’a özgüydü her yere.
Onlar bile anlamadı o anı, o hali,
Allah’ın ilmi kuşatır her şeyi, her kâli.

Böylece bir sır daha açığa çıkmış oldu,
Kurdun kemirdiği asa bir ibret sundu.
Cinlerin gafleti, Allah’ın kudreti anlaşıldı,
Her işte bir hikmetin olduğu bir kez daha tasdiklendi.