O kadar acıklı ki, hikayen annem,
Seni anlatırken bile yanacak yüreğim.
En çok ihtiyacın olduğu zaman baba şefkatine,
Daha küçükken başlamış acıların annem.

Bir kız çocuğu iken, üvey baba elinde,
Hayallerin senden çalınmış, annem.
Hayata bağlanmak için, çok mu keşkelerin oldu.
Ve sonra babamla yolunuz kesişmiş annem.

Soğuk kış günlerini hatırlıyorum,
Okulum, tam evimizin karşısıydı!
Eve geldiğimde, süt içerisine ekmek koyardın.
Gizli gizli ağlarken, çok mu üzdüm seni annem.

Çok defa hastalıkla mücadele ettin.
Büyümüştüm anne, her okuldan geldiğimde,
İçimde hep korkularım oldu, söyleyemediğim!
Kapıyı her açtığında, Allah’a şükrediyordum.

Sana ilk defa söylüyorum, anne!
Evet seni kaybetmekten, çok korkuyordum.
En çok mutfaktan gelen, tıkırtı seslerini seviyordum.
Sensiz, nefesimin anlamı yoktu, annem.

Anne, bak benimde çocuklarım oldu.
Artık mutfakta, bende bilerek ses yapıyorum.
Onlarda, benim gibi düşünüp üzülmesinler diye,
Çaresizlik çok kötüymüş annem.