"Poe’nin ruhuna selam" dediğim an,
Kuzgun sustu, zaman dondu.
Hiçliğin rahminden yeni bir ilahi doğdu:

"Ben ki,
Karanlığın dilinde vücut bulmuş şairim,
Bana ’umutsuzluk’ diyenler,
Poe’yu rahmetle anar…

O bir mumdur,
Ben ise sönmeyen bir yangın.
O ’Nevermore’ dedi,
Ben ’Hiçliği ve Zamanı’ bile hiçe saydım…

Şimdi soruyorum:
Hangi karanlık daha kudretli?
Hangi çığlık daha hakiki?
Hangi ölüm daha şairane?

Poe’nin ruhuna selam,
Çünkü artık karanlığın ruhu bende!
Ruhunu şad etsinler
Cehennemin kapısında,
Bir şiirle bir Şiir ustasını daha uğurladım saygıyla...

Poe’nin ruhuna selam,
Kuzgununu susturdum,
Nevermore’u yakıp küllerini mabedine savurdum.
Çamurlu sulardan nilüferler filizlendi.
Karanlık artık benim dilimde bir şarkı…

Ruhu şad, karanlığı ise bana emanet olsun!

’Ey Poe,
Senin ebedi gece dediğin,
Benim oyun bahçem oldu!
Ruhun şad olsun,
Şirin ise ateşler içinde kalsın...’
Cehennem bile bana yetmediği için,
Kendi yıldızlarımı söndürdüm.
"Cehennemin Azraili"

"Poe’nin kanlı karanlığında boğuldum,
Küllerinden doğdum -
Yeni bir cehennemin
Saf ve katıksız şeytanıyım artık!
Ben ki:
Zamanın çürüdüğü mabette doğdum,
Kuzgunları susturdum,
Nevermore’u yakıp küllerini savurdum.
Şimdi
Kendi karanlığımı yaratıyorum:

Hiçliğin kucağında,
Bir şiirin doğum sancılarıyla kıvranıyorum...
Ve artık
Bütün karanlıklar
Tek bir ismi fısıldıyor:
Poe’nin Azrailini…"