........

Kaybolmuş Bir Kadının İçinden
Bir zamanlar evim vardı,
gökleri neşeyle boyayan duvarlarım…
Benden önce, çocuklarımda vardı gökyüzü,
gülüşlerindeki yıldızlar.
Şimdi, o yıldızlar sönmüş,
birer birer kaybolmuş,
kimse hatırlamaz…
O çocuklar kimdi?
Kimse bilmez…

Evim vardı,
yüreğimi büyüten odalarım,
yataklarımda huzur vardı,
çok uzaklarda.
Şimdi, her şey sessiz.
Evimin duvarları kırık,
çamurlu sokaklarda
ayak izlerim kaybolmuş.

Bir zamanlar ülkem vardı,
sahillerinde çocuk sesleri yankı yapar,
yazın sıcağında
derin mavi gökyüzünde
hayallerim uçar,
hepsi vardı.
Şimdi, ülkemde sadece
gömleklerin kokusu kaldı,
ve toprak,
herkesin kaybolduğu yer.

Kadınlık vardı içimde,
gözlerimde kırmızı gecenin yansıması,
elimin parmaklarında
sevgilimden kalan bir iz,
bütün kadınlık bu ellerdeydi.
Şimdi, ellerimde kırık dökük hatıralar var,
bir zamanlar tutan o elleri,
şimdi hayalet gibi arıyorum.

Daha dün,
şehirde bir sokak vardı,
bütün insanları birlikte yürüyen,
gözlerinde sevgi,
gönüllerinde bir adım daha ileri gitme arzusu…
Şimdi, şehirde yalnızım,
geriye sadece anıların
gri gölgesi kaldı.

Ben bir zamanlar kadındım,
evim vardı,
çocuklarım vardı,
ama şimdi
yüreğimi saran sadece
kararmış gökyüzü,
ve altında kaybolan bir kadının
tuzlu gözyaşları…

Savaş alıp götürdü her şeyi,
ama bilmedikleri şey şu:
Bütün bu kaybolan her şey,
yine de içimde yaşıyor,
yüreğimin derinliklerinde
savaş bitse de,
acımın dumanı hiç tükenmeyecek.

Peri Feride ÖZBİLGE
22. 04.2025