"Yalnızlık, kelimelerin bittiği yerde şiire dönüşür."

Ellerim bomboş, Leyla...
Yüreğim, içini sığdıramıyor kendine.
Bu yükü kim taşır,
Kim anlar, kim duyar beni?

Bir gece yıldızlara sordum:
“Bu yolun yolcusu yalnız ben miyim?”
Sessizlikle karşılık verdiler.
Ay yüzünü gizledi kara bir bulutla.
Meğer gökler de dilsizmiş,
Yalnızca yağmurları konuşurmuş...

Bir türkü düşer dudaklarımdan,
Yarısı hüzün, yarısı hayal…
Duyuyor musun?
Kalbim, öyle ağır ki Leyla,
Her adımda beni geçmişe taşır.

Derler ki adına sevda...
Belki de çile.
Bir ad koyamadım,
Dudaklarımda yarım bir heceyle kaldın.
Neredesin şimdi, Leyla?
Ses ver...
Göğümde bir yıldız gibi parla,
Ya da bir şimşek gibi düş,
Bir iz bırak bana...

Yoruldum kelimelerimin gölgesinde
Büyüdü yalnızlık.
Ve anladım ki Leyla:
Aşk, kapanmayan bir yara;
Zamanla yaşamayı öğretiyor insana.
Bir serçenin kanadında umut aradım,
Düşler kırılganmış,
Ellerimde dağıldı...

Senin özlemin,
Bir damla kadar saf,
Bir deniz kadar derinmiş.
Şimdi bir duanın kıyısındayım:
“Yâr, bana bir yol göster...”

Bir adım daha atsaydım,
Belki cennetin kapısı,
Belki de bir uçurum sonuydu.
Ne dünya isterim, Leyla,
Ne saray, ne saltanat...
Bir gülüşün yeter bana,
Bir “buradayım” deyişin.

Seni yüreğimde sakladım,
Ve orası âlemler kadar geniş.
Son sözüm şu olsun:

Leylam...
Yolun ışık, gönlün aşk,
Adın şiir olsun her dilde.
Bense bir rüzgâr olayım,
Her mısrada seni fısıldayayım...

Aşk sağ olsun Leyla,
Her daim sağ olsun...

Halil Kumcu
17 Nisan 2025 / Perşembe / Ankara