Çıkardı yeniden silahlarını
Yıllar önce gömdüğü yerden
Niyeti savaşmaktı yeniden
Açlıkla,işsizlikle,haksızlıkla
Kazanmalıydı savaşını
Kendisi için, insanlık adına...

Önce sevdikleri terketmişti
Sonra dostları eksildiler birer birer
Arkandayız diyenlere baktı dönüp son kez
Onlar kaçanların önündeydiler...

Sevgi enkazı bir insandı artık
Kanayan yüreğini söktü elleriyle
Baktı maziye gömdüklerine
İşte o an aldı kararını
Savaşmayacaktı insanlar için
Başkaları adına çırpınmayacaktı
Savaş kendinindi
Kendi savaşını
Kendi kazanacaktı...

Silahı kalemiydi
Mermilerini gizledi dizelerine
Zehir zemberekti artık sözleri
Aldı sazını yeniden eline
Anladı Veysel Usta’yı o anda
"Dost dost diye,nice nicesine sarıldım,
Benim sadık yarim kara topraktır..."
Yoktu artık biliyordu
Yoktu işte dostu insanın
Kendinden başka kendine...

Yine gece yarısıydı zaman
Yine yıkıktı duyguları,kırık dökük
Ezilmiş ve çaresizdi
Son umudu da alıp başını gitmişti çoktan
Yüzüyordu korkular denizinde
Deli rüzgarlar sürüklüyordu bedenini
Yuvalarından çıkacaktı gözleri sanki...
Başı alabildiğince ağır,
Bir o kalmıştı minnoşum dediği yanında
"Bırakma sevdiğim ellerimi,gitme yüreğimden
Diyordu titrek sesiyle
Sessiz bir şamar gibi patladı sonra
Gecenin en karanlık yüzünde sesi...

Gülümsedi öfkesinden
Gerildi iyice yüzü
Topladı enkaza dönen yüreğini yerden,
Kuşandı silahlarını
Aldı eline kırık sazını
Yürüdü üzerine dünyanın...

Bu onun savaşıydı
Savaşmalıydı onuru adına
Yokladı yüreğini,
Tek dostu duruyordu orda
Bastırdı elini göğsüne
Dostu adına ,kendisi adına
Kazanılacak bir zaferdi onun savaşı.
Yılmayacaktı,
Ve yıkılmayacaktı o asla !...


Leman Gürcanok
07/Ekim/2008
Ağva