Anla
noktasız, virgülsüz, kıyısız…
Her kıtasında biraz gece vardı,
biraz da ben—eksik, yarım, tutuk.
Bir yanım çocuk gibi bakıyordu sana,
bir yanım yorgun bir şair gibi susuyordu.

Seni bir şiire sığdırmak değildi derdim,
ben seni sustuğum yerlerde anlatıyordum.
Bir çayın buğusunda,
eski bir kitabın arasında,
ya da
bir sokağın köşe başında…
hep bir iz bırakıyordun bana.

Gözlerin,
iki ıslak kelime gibi düşüyordu satırlarıma.
Her bakışında
yeni bir mısra başlıyordu içimde,
ve hiçbirini tamamlayamıyordum.

Anla Bir gün…
sabah ezanıyla uyanan kuşlara,
tramvay durağında bekleyen yorgun yüzlere,
sıcak ekmek kokusuna
ve en çok da
suskunluğuma.

Bir defter dolusu yalnızlık
sana dair kelimelerle doldu.
Her harfi elimden alıp
biraz daha uzaklaştın benden,
ve ben,
her uzaklığını "şiirdir" diye okşadım.

Kalem kırıldı bir gün,
sayfalar doldu,
ama sen eksik kaldın.
Çünkü seni yazmak,
sana varmak değildi.
Seni yazmak,
kendime ulaşmaktı aslında…
ve ben,
ne sana varabildim,
ne kendime.