Gerçekten ne denizler vardır içinde insanın… Martılar, kalbin karasındaki gizli anları, başarılar ise yıkılmış hayallerin taşlarıdır. Bir değirmen gibi dönen dünyanın ortasında, her şey un ufak olur. Yaşam, bitmek bilmeyen bir öğütme sürecidir. Kimi zaman acı bir öğütücü gibi, kimi zaman ise unutulmuş bir şarkı gibi. Ne kadar çevirsen, döndürsen de, her şey zamanla eriyip kaybolur.

Yola devam etmek, ama neye? Her adım bir yalnızlık, her adım bir isyan… Yolcu, içinde yalnızlıkla yürür, kendi iç dünyasına hapsolmuş olarak. Selam, bir söz gibidir; ancak o söz suskunlukla doluysa, neye yarar? Hancının ağzından bir laf çıkmaması, bu dünyanın çürüyen taraflarını en iyi anlatan şeydir. Herkes susar, herkes susmalı.

Ve kurşun… Bir hedefi yoksa, neyleyebilir? Ama bir hedefe atılacaksa, o hedefin içindeki kayıp ruhun peşinden gitmelisin. Bir kuş, bir kanatla uçamaz. İki kanat, bir insanın içindeki gerçek gücü keşfetmesinin sembolüdür. Her insan, içindeki karanlıkla yüzleşmeden, uçmayı öğrenemez.