Gönlünü gökyüzüne gömmek, belki de kaçış değil ama bir arayıştır. Bu dünya, gerçek manasında sahip olduğumuz tek şey değil mi? Gökyüzü, derinliklerinde kaybolmak, insanın içindeki boşluğu aramak için en uygun yerdir. Ama belki de en güzeli, bu boşluğu dolup taşmadan kabul etmek ve onunla barış yapmaktır. Aya, yıldıza, buluta takılmadan, basit bir şekilde yaşamayı seçmek. İnsan, ne de olsa, kendi içinde kaybolduğu zaman en çok kaybolmuş olur.
Bazen, ruhun şafakta güneşle buluşması, bir zamanın içinde kaybolmadan önce, sabahı beklemektir. Doğanın yalınlığı, her şeyin bir araya gelmesi değil midir zaten? Kır çiçekleri, bulutlar, akıştaki çaylar… Her şeyin bir anlamı yok, çünkü her şeyin anlamı sadece sensin.
Beni de ruhumun mutlu olması, bir başka zamanın efsanesine dönüp bakmamı engelliyor. O zaman yaşadığımızı düşünüp, her şeyin tadına varmak, belki de en doğrusu.

Yüreğinize sağlık

anı yaşamak ve mümkünse de o andaki hazzı, tebessümü, duyguyu hiç yitirmemek, ebedileştirmek,... keşke mümkün olsaydı, diyor insan kendince. Masalsı güzellikte ve ustalıkla da işlenişte bir eserdi kaleminizden. Yürek sesiniz daim olsun dilerim. Saygı ve selamlarımla.