Seneler yaprak döktükçe gülüşlerimden
Her gece serpildi hasretin…

Kirpiklerinden dağılır iken tan vakti esrarı
Adını doğura doğura yükseldi gün
Parmak sızılarımda yeşerdikçe gülüşlerin
Birikti ah u zarlarım kirpiklerine…



Simama işli kederin dönüştükçe vadilere
Noksan sevmelerin karanfil kokusu ruhumda ab-ı hayat…

Yüreğine gurbetliğim büyür iken karış karış
Sılam ellerinde yarıldı ay
Çaresiz bırakan ıraklığın vesayetinde
Eksilmedi siman rüyalarımdan
Sensiz cümle bahar üryan
Gönlüm kırılmış ağaç dalları
Estikçe poyraz yeli hasretin
Ertelenmedi bir nebze kalbim ağrısı…



Hüznün hıçkırıkları dönüştükçe zabıtlara
Güz hatminde aklandı şakaklarım….

Yüreğimde uyuklamayan bakışların ay ışığı
Tebessümlerin imtiyaz vebasından güller solgun
Hasretindir iliklerimden ruhumu kavuran
Ve yoktur vesayeti sevdamın
Ey kahrını yüzüme iliştirdiğim keder..!
Hüznün burukluğunu İliştirdikçe dudaklarıma
Semaya karıldı ah u zarlarım
Kırgın bakışlarımda çırpındıkça katrelerim
Sobelendim hasretine…



Bavullar dolusu gözyaşı sığdırdım sen kokulu mendile
Katman katman büyüyen hasretimi ıslaha yeltenmedi ne bir harf ne de bir cümle…

Kördüğümlük sarmalında kıvrandıkça hayalin ile
Cesedimden eksiliyorum zerreden küreye
Yokluğunla aşındıkça göğsüm tül perdesi
Evvel hülyalarıma uğradı firak çiyleri
Ey huzur v’aktim..!
Dağıldı sensiz göğümün kuşları
Gün dönerken visaldan firaka
Deştiğin ruhum teni pıhtı tutmuyor …



Kasım vurgununda kaldı bahar aşkları
Cümle hisler zemheri ve yangın…

Sökülünce yağmur buluttan
Çiçek açmayı unuttu sensiz gönlüm toprakları
Katre katre toprakta dağılır iken gözyaşlarım
Karanfil yapraklarına fısıldadım adını
Ey gönlüm tahassür mektebi..!
Sensiz göğsümden söküp attım sürurları
Kanadıkça hasretin yerinden
Sızın durmak’sızın sızlattı…