6
Yorum
28
Beğeni
5,0
Puan
203
Okunma
Bir zamanlar unutulmuş bir kıvılcım gibisin,
soğukla sarılı, kararmış bir geceyi beklerken.
Dilimde değil artık adın—
ama her sessizlikte,
rüzgâr, ardında yitik bir parça bırakırken,
ben yine seni duyarım.
Gözler kapalı bile olsa,
sesin, boşlukta yankı bulurken;
yara değil, nasır değil—
belki bir kırık ışık,
belki suskun bir yük.
Bir anı, bir gölge…
Nefesimde sen, seni duyarım.
Seni unutmam,
çünkü sevda,
hatırlamamakla var olur bazen.
Çünkü sevda sönümlenmez:
zaman üflese de,
her bahar, düşse de yapraklar,
gizlice çoğalır içten içe—
ve bir rüzgâr,
hiçbir iz silemez.
Hatice GÜZEN
5.0
100% (9)