1
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
64
Okunma
Bilir misin,
ellerim boş döner her akşam —
gece söner,
gökyüzünün paslı kapısını aralarım,
bir çift dua,
sözsüz,
bırakırım eşiğine.
Kaldırımlar aşınmış,
rüzgâr omzuma konar,
bir parça yaprak
düşer avucuma,
ben bilirim,
tek mirasım odur.
Altın ve unvan,
kök tutmaz toprakta —
gölgeyi almaz,
ışığı saklamaz
benim içim.
Ben,
ruhumun çatlağında
yoksul bir çiçek,
kimseler bilmez,
varsıl
açarım.
Hatice GÜZEN
Bu şiir, görünene değil, görünmeyene inananların şiiridir. Bir bakıma, insanın dışarıdan yoksul; fakat içerden varsıl olabileceğini anlatır
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz