Ben bir kervanım, yolum uzun ve sarp,
Fırtınaların içindeyim, her an savrulmakta.
Dallarım yerle göğün arasında kırılgan,
Fakat köklerim, bir rüya gibi derin,
Ne zaman sarsılsa da yıkılmam, öyle kolay değil.

Unutmak bir saadet olur muydu?
Hayatın her anı, bir iz bırakır bellekte.
Geçmişin ve geleceğin ortasında sürüklenirken,
Bir ışık ararım karanlıkta;
Fakat bakışım, kaygıdan başka neyi görebilir?

Yokuş aşağı bir beden, frenin tutmadığı zaman,
Bilinmez sonu, bilinmez yolu.
Kaygılar içinde kaybolan zamanın
Değersizliği, düşen her anla ağırlaşır.

İşte, bir zamanlar yükseklerdeki umutlar,
Şimdi yere düşen yıldızlar gibi kırık.
Bir adım daha attım, bir parçam daha kayıp,
Tüm kayıplarımda bulurum yalnızlığı.

Ve o bahçeli ev, göl manzarasında mutlu bir anı,
Şimdi yıkık, dökük bir masal gibi.
Zaman, her şeyin ötesinde bir yıkıcı.
İki ihtiyarın arasında kalan boşlukta,
Kim mutlu, kim bahtiyar, söyleyin…

Yüreğinize sağlık