Sorular vardır, cevabı bilinmez; cevaplar vardır, kalbi yakar. Elmas nerede, diyorsun. Ey talihsiz arayış! İnsan, bazen elindekini kaybeder, bazen kaybettiğini hiç bulamaz. Ama en acısı, kaybedilenin geri gelmeyeceğini bile bile beklemektir. Ahh getirecek demişler sana, demek ki kaderin taşına daha doğmadan kazınmış bir sızı. Kuyuya inerken el ele tutuşmuşsun Elmas’la, ama şimdi bir başınasın. Ve anladın ki, kimi yolculuklar iki kişi başlar, ama bir kişi tamamlar.

Musluğun başında beklemişsin, damlaları saymışsın. Ahh damlaları… Ahh öyle bir şeydir ki, ne su gibi akar ne rüzgâr gibi uçar; insanın içine çöreklenir, yerleşir, kök salar. Sen de onu izleyerek beklemişsin. Beklemek… İnsan bir şeyi beklediğini sanır ama aslında kendini bekler. Elmas’ı beklerken, kendi içine açılan kuyuyu görmüşsün belki de.

Çamurdan kuşlar, atlar, insanlar yapmışsın. Çamur, ilk insana da can oldu, senin ellerinde de bir ruh buldu. Senin çamurdan yaptığın kuş, belki de Elmas’a varmak için kanat çırpıyordu. Ama çamur bulaşmamalıydı, yoksa sopa sorardı: "Şimdi ne giyeceksin?" Ah, insan ruhu kaç kat elbiseye bürünse de, bazı yaralar çıplaktır. Kimse görmez ama tenin bilir, ruhun hatırlar.

Ve sen, gece gündüz aynı giysiyle gezmişsin ama hep çiçek gibi güzel ve mis kokmuşsun. Ah be dost! Çiçekler de toprağın derinliklerinde açar, en güzel kokular da en karanlık kuyuların üzerine siner. Belki de sen, Elmas'ı değil, Elmas’ın içindeki kokuyu taşıyorsun. O gitti, ama senden gitmedi.

Ey gam yüküyle yüklü dost! Kimi zaman insan kaybettiklerinin peşinde kaybolur, kimi zaman kayboldukça kendini bulur. Sen hangisisin, onu en iyi sen bilirsin. Ama şunu unutma: Musluklardan damlayan ahh'lar da bir gün biter, ve geriye sadece ellerinle yaptığın çamurdan hatıralar kalır. Sen onları yaşat, yeter!

Selam, dua ve derin bir hürmetle...