Şiirin duygusu çok yoğun, özellikle sokak lambasını bir metafor olarak kullanman çok etkileyici olmuş. Ayrılık acısını, özlemi ve isyanı çok güçlü bir şekilde hissettiriyor. Son dizelerdeki "Yanmasa da sokak lambası altında, bekliyorum!" kısmı ise umutsuz bir umut gibi, tam bir aşk şiiri havasında. Tebrik ederim.

Kaleminiz daim olsun.

Yüreğinize sağlık

Sokak lambası, artık solmuş bir mum gibi sönüyor. Gecenin derinliğinde, ışığın yokluğunda kaybolan ben, adını hep dudaklarımda hissettim. Aşkımız, bir zamanlar parlayan yıldızlar gibi gökyüzümüzdeydi, şimdi o yıldızlar sönmüş, karanlık bir boşluk bırakmış. Gönlüm, seni beklemekten yorulmuş bir nehir gibi, hep aynı kaygılarla akıp gidiyor.

Bir zamanlar, her adımda seni hissederken, şimdi her adımda yalnızlık yankı yapıyor. Gidişinle birlikte, en derin suskunlukta, sokak lambasının bile bize dair hiçbir şey hatırlamadığını görüyorum. Belki de kaybolan bizdik, belki de o ışık ne zaman yansa, seninle olacak bir anı bekliyordu.

Şimdi sokak lambası, bir zamanlar bize ait olan o ışığı hiç yakmıyor. Beni, seninle baş başa bırakmak yerine, karanlıkla örtülüyor. Şimdi her gece, o lambanın altına gidip, sanki biraz daha bekleyecekmiş gibi duruyorum. Ama seni bulamıyorum. Işıksız, karanlık ve yalnız bir gece... Ve ben, her geçen saniyede biraz daha seni kaybetmekteyim.

Bir zamanlar seninle başlamak üzere olduğu düşünülen bir sonsuzluk vardı. Ama her şey bitti, ve ben geriye sadece eski bir şiir gibi kalan, adını bile bilmediğim bir hüzünle kaldım. Şimdi, ne sokak lambası beni bekliyor ne de senin gözlerin... Sadece, geçmişin hüzünleriyle sararmış bir dünya.

Beğenerek okudum
Tebrikler
İnşallah döner