Sessiz bir çığlık yankılanır içimde,
Hiçbiriniz beni anlamadınız," dercesine.
Yorgun ruhum, dar gelen bu evrende,
Uzak diyarlara kanat çırpmak istercesine.

Gözlerimde biriken yaşlar şahit,
Anlaşılmamış lığın derin sancısına.
Kalbimde açılan yaralar şahit,
Dost bildiklerimin acımasızlığına.

Her adımım bir yabancılaşma,
Her sözüm bir yankısız feryat.
Aynadaki siluetim bile tanıdık değil bana,
Kaybolmuş bir ruhun çaresiz feryadı.

Yıldızlar şahit olsun bu geceye,
Uzak diyarların özlemiyle yanıp tutuşmama.
Rüzgar fısıldasın kulaklarıma,
Beni bekleyen bir dünyanın varlığını.

Dağların ardında bir umut ışığı,
Denizlerin ötesinde bir huzur limanı.
Beni anlayan, beni dinleyen,
Bir yüreğin sıcaklığına duyulan özlem.

Yarın güneş doğduğunda,
Ardımda bırakacağım tüm kırgınlıkları.
Sırtımda bir çift kanatla,
Uçacağım bilinmeyen diyarlara.

Belki bir masal şehrinde,
Belki bir ıssız adada.
Belki de yıldızların arasında,
Bulurum aradığım huzuru.

Belki de hiç dönmem geriye,
Bu acımasız dünyaya.
Belki de kaybolurum sonsuzluğun içinde,
Bir yıldız gibi sönüp giderim.

Ama bilirim ki, bir gün, bir yerde,
Beni anlayan bir ruhla karşılaşacağım.
Ve o zaman, tüm acılarım dinecek,
Yüreğimdeki yaralar iyileşecek.

Şimdi veda vakti, ey yabancı dünya,
Ben gidiyorum, uzak diyarlara.
Belki bir gün, bir şiirde buluşuruz,
Anlaşılmanın sıcaklığıyla.