Gönülden gönüle çıktığım yolda
Sevgide gemiler yaktığım yeter.
Aşkın kıymetini bilmeyen kulda
Mutluluğa uzak baktığım yeter.

Fark etmeden ,usul, usul çağlayıp
Yüreğimde hep karalar bağlayıp
Duyurmadan, için, için ağlayıp
Uğruna gözyaşı döktüğüm yeter.

Keşke, uysan gönüldeki çağrıma
Çare diye taşlar bastım bağrıma
İlaçlarda derman yoktur ağrıma
Boş yere canımı sıktığım yeter.

Darbesi vururken beni derinden
Nasıl vazgeçilir gönül serinden
Vicdanımın en nadide yerinden
Paslı çivileri söktüğüm yeter.

Bilesin, kesildim ekmekten, aştan
Acıyı duymayan farksızdır taştan
Aklım firar edip giderken baştan
Zihnime mıhları çaktığım yeter.

Huzuru ararken yalan dünyadan
Gına geldi sonu gelmez riyadan
Gecemi kaplayan kabus rüyadan
Uykuları bölüp kalktığım yeter

Tüm kederi birer, birer atlatıp
Sanki, Sırattaki yolu katlatıp
Yüreğimde sabır taşı çatlatıp
Artık zıvanadan çıktığım yeter.

Gülleri solarken diken güldürüp
Dostluk bilmeyene vefa bildirip
Gönül tahtımdaki hissi öldürüp
Sevgimi mezara soktuğum yeter.

A. Kadir YALDIZKAYA