İbret al başına gelen belâdan
Sebepsiz var olmaz tüy İnsanoğlu.
Gönüle vurulan perde Mevlâ’dan;
Her yiğitten olmaz, bey insanoğlu...

Uzandığın yerde bekleme aşı,
Mecnun ol, yüce bir sevdayı taşı,
Durgun görünsede suyun akışı;
Her mevsim gür olmaz, çay insanoğlu...

Yaşasan belki yüz, belki bin sene,
Yaşamak istersin o kadar yine,
Bekle ki poyrazın öfkesi dine
Her kulda şer olmaz, huy insanoğlu...

Çok yemekle doymaz aç gözlü nefis
Yedikçe gönül’e çöreklenir is,
Karayla yanyana durur mu temiz?
Ölüyle bir olmaz, hay insanoğlu...

Hayvan unutamaz bir tutam otu,
Kaymak üste çıkar, beğenmez sütü,
Bir ayarda durmaz, iyiyle kötü
Güneşe sur olmaz, ay insanoğlu...

Yaradan unutmaz asla kulunu,
Kul kendi nefsine eder zûlümü,
Son nefeste unut, dünya malını;
Mezarda kâr olmaz boy İnsanoğlu...

İlim meclisine atmadın adım,
Kabristana kadar geldi inadın,
Ateşe atılır kurumuş odun;
Mahşerde yâr olmaz soy insanoğlu...

Nûrfânî söz bitti, az konuş derler,
Hâkk’a talim eder o yiğit erler,
Münafığı sıkan o kara yerler
Mü’mine dar olmaz duy insanoğlu...

Nuriye Akyol

Görsel alıntıdır.