...NEFESİN KOKUN... DOKUN...Biliyorum duymayacaksın Ama Sana bu sesleniş yar Yine içimde bir titreme var Ha ağladı ha ağlayacak yalnızlığım Sebepsiz bir deprem bu Sarsıntısı duyulmayan Kanımda yankı Aklımdan uçup giden zaman Kocaman bir gülümseyişe sakladım çocuğumu Bilmediler bilemeyeceksin Nasıl bir hüzündür ardımdan sarkan Kan sıcağı yaşlarımdan arta kalan bir boşluk Avuçlarım pembe Parmak uçlarım yaralı Silemedim yazdığım satırları Birinden nefesin esti Birinden kokun Suskun ve de durgun bir yürekle bekliyorum Dokun Yolum uzun mu uzun Ah... ah En soğuk halindeyim buzun Dedim ya yüreğim suskun Dedim ya yüreğim durgun Bir küçük bakış yeter Bir küçük ses Bir küçük Bir Yeter Olamam bundan beter Ve saat de yüz çevirdi benden Oysa ki sadece saniyeler vardı capcanlı Sıkıldı onunla bir dönmemden Sıkıldı gözlerimin hapsinden Önce aklım şaşmıştı Şimdi yüreğim karıştı Tek tek yerleştiriyorum sevgilerimi İrili ufaklı yerlerine Öyle bir düşüyorsun ki gitmek istediğin yere Yine talanlarda oluyorum Ve yine soluyorum Bu kadar mı kolay her aynadan bakmak sabrıma Bu kadar mı kolay savurmak duvardan duvara Ne zaman düşecek yakamdan ellerin Ya bırak yollarım kurtulsun dikeninden Ya gel ne olur anka gibi doğayım küllerimden Nedensiz Niyesiz Hiç uğruna Giriverdin gitmenin koynuna Bu nasıl bir huzurdur ki Ayak seslerini dahi bırakmadı Gölgelerini ararken hep karanlıklar sıçradı Gittin Gittin Beklediğimce dönmedin Ben ki Varlığınla doğmuştum ya Yokluğunla ölümlerdeyim Ve hiç bilmedin Doğumla ölüm arasında yaşadığım en güzel şiirdi gözlerin... ASLI DEMİREL... |
aşkı ve onun peşinde getirdiği yalnızlığı, acıyı ve getirdiği herşeyi, çok iyi betimlemişsiniz, gözümde çok iyi canlandı bir kez daha. teşekkür etmek lazım tabi, ama nasıl?