Ruhum, dar sokaklarda yankılanan bir fısıltı
Ne içimin labirentlerinde yol bulabildim ne de ufkun genişliğinde
Gökyüzüne tutundum, yıldızlar avuçlarımda ezildi
Toprağa kök saldım, rüzgâr savurup götürdü beni

Denize seslendim, dalgalar adımı unuttu
Zamana tutundum, anılar gözlerimde soldu
Gölgeme sığındım, karanlık içimde büyüdü
Ateşe yürüdüm, küllerim savruldu geceye

Sonsuz bir yolculuğun içinde kaybolmuş gibi
Ne başlangıcı biliyorum ne de varacağım yeri
Ruhum, bir fısıltı gibi esiyor boşlukta
Belki de hiçbir yer bana yuva olmayacak günün sonunda

Ay ışığına sığındım, yüzümde solgun bir aydınlık
Kırık bir aynada yansıyan gölgemden kaçtım
Gecenin sırtına yaslandım, yıldızlar döküldü omuzlarımdan
Sabaha vardım, gözlerimde sonbaharın hüznüyle

Kelimeler yetmiyor, sustukça büyüyor içimde boşluk
Bir fısıltı, bir gölge, bir iz gibi kayboluyorum
Ne zamana sığabiliyorum ne de sonsuzluğa
Düşlerimde bile ben artık bir yabancıyım bu en son hususta

Sedat Kesim