Ne yün çoraplarımız vardı, ne de saçörgülü bir atkımız.
Dağ rüzgarında camımız titrer, ıslık çalardı kapımız.
Kara yeleğinden çıkardığı kösteğine bakardı dedem her seferinde,
Radyo da "Akşam Haberleri" dediğinde.
O zamanlar henüz düşlerimiz camlı kutulardan yansımazdı.
Bir sobamız yanardı, bizim kışlarımız portakal kokardı.
Bir sobamız yanardı, bizim kışlarımız kestane kokardı.

Cebimde cam misketlerin şakırtısını taşırdım.
Makaralı tel arabamın direksiyonunu onarırdım.
Alır önüne,kerat cetvelini sorardı bana rahmetli dayım.
Tersten sorduğu her seferinde, yedi kere sekizde takılırdım.
Yasaklanırdı bütün teksas-tommiksler, mahalle maçları.
O zamanlar bir çift ayakkabımız vardı,
Eskimesinler diye bir sebep aranırdı.

Yerli malı haftası olurdu okullarda.
Her Pazar bir filim oynatılırdı şehir tiyatrosunda.
Yaz tatillerinde bir boyacının, ya da bir kaportacının yanına çırak verilirdik, Olmadı simit satardık stadyumda maç olduğunda.
Büyük lükstü, gömlekli bir tezgahtar olmak kapalıçarşıda.
Büyük gururdu, cumaları çorbacıda hesap ödemek.
O zamanlar para kazanan çocuk adam sayılırdı.
Bir sobamız yanardı, bizim kışlarımız portakal kokardı.

Anamız babamız gurbettelerdi, yarı öksüz sayılırdık.
Bayram günlerinde içimiz sızlar,el öperken seyirirdi alt dudağımız.
Hasret çıkardı karşımıza ziline bastığımız her evden.
Radyo da "Dünyadan Haberler" dediğinde,
Annemin sesini beklerdim içimden.
Ne başımızı okşayan bir el vardı, ne de göğsüne yaslandığımız.
Bir sobamız yanardı, portakal kokardı bizim kışlarımız.
Bir sobamız yanardı, hasret kokardı bizim kışlarımız.
Hasret kokardı bizim kışlarımız.