ruhum kendir ipiyle sarmaş dolaşken
sen ayrıldın
Bir numaralı odamızın penceresine
konan kuşlara
sarmalı iplikler
ki biteviye dönüyor çark
geceyi sevmezdim
gündüz kova kova sır doldururdu oysa
yanına, dizine başımı attım
baktım sana, iki kocaman yürek kırpan makasla
çattım dişlerimle parmaklarınla, saçlarına
okşamak nedir bilmezdim o günden beri.

hayal sarılmazlara terlikler fırlatarak
kocaman uyuzluğun hapına, merhemine
çullanmış başımızda dönüyor bu yüzyıl
ölüm budur, başlangıçlar aşka inat
hapis çalkalıyor çarşı çakal
mayıslara kalkıyor vapur
peşine takıyor iniyor haziran.

kırık mecmualardan bükülmüş ekmek sararak
bilirsin zengin soytarılar gazete okur
kusmukları, martıları geçip denize cellat nasılsa gonca açelyalara öylece aşkındık.
yağar yağmur, sakat kalır futbol prensi,
o yılda yılkı yıldızlarda taraktı ellerin bana
öyle kaçardık istiklal’e.

galatasaray boylarında bir işçi,
iblise, yengiye gözlerini atmışken
yasa ağlamak başını tutup öylece
sinsi bakışlardan bir başına yalnıza dalmak
galatasaray yenilse suskuna vurmak
öyledir, yenilmesin dersin galatasaray.

hayat zafere, alkışa salmışken
1 numara başkadır
metin oktay tesislerinde
kim koklar galip gülleri
kimsesiz kalıp çimleri kim biçer.