ALİ GÜL
Ve sessizce yaşadı
Beyaz bir gül gibi
Aramızda çitlembikleri usulca ve
Okşadı coşkunlukla
Uysal bir meleyişti o
Gün boyu şakıyan güneş belki
Hüznü bir evren gibi yoldaş edindi
Ve ağladı sessizce
Geceleri gizlice seviştirerek düşlerini
O hazineyi kimse tanımadı
Anne ve babasının gizli çiçeği
Madem kimsenin öpmediği
Gizli bir gözyaşıydı o ve sessizce
Sevmesini bilen
O yaşadı içimizde en yüce
Onun düşlerinde yetişti uysal çocuklar
Gül taşıdılar ırmaklar boyu bize sundular
Gül damıttılar aşka ve susuzluğa karşı içimizde
İçimiz bir kurak toprak benzeri
Çağır o ulu vakitleri gelsin geri Leyla
Leyla şenlik vakitleri akşam gezi özleri
Kavrulmuş gül ve çöl ve yanık bezek
Yürüyüşü gül desendir serzenişi gül sürmek
Bakışı esenlik rüzgârı
Deyişi esrik gemi
O dost yüzü baktıkça derinleşir okyanuslar örneği
Sessiz ve görkemli
O bir hüzün denizidir susuşu çiçek açmış gibi
O bir hüzün evreni o bir coşku evreni
Yangın gülleri gözleri ve büyütürken içinde
O sessizce onarır ve bırakır bizleri
Her birimiz kendi hanemizde yoksul gibi
Kalakalırız ayrılınca ondan
Ve esenlik ondan bize bırakılmış bir armağan gibi
O bizi onarır gönendirir yüreklendirir
Bize gül toplar koklatırken
Kendisine kalan yalnızca buruk bir zer
Diken gözyaşı ve benzeri
İsmail KARAOSMANOĞLU (Haziran 1985 İstanbul/ Çemberlitaş)