Kaldırım eskidi; sinem çürüdü.
Gözyaşı pınarım dinmedi ceren.
Umutlarım günden güne eridi.
Bu kader içime sinmedi ceren.

Her hücrem sen oldu; bu bir istila!
Kalbime mükâfat, başıma bela!
Kimi mecnun dedi, kimi müptela.
Aşkımın ateşi sönmedi ceren.

Bir “ben de” cevabın dermandı gama,
Nefes buğusunda yazsaydın cama.
Feryadım göklere yükseldi ama
Nasibime vuslat inmedi ceren.

Elinde güllerle o gelen kimdi?
Duydum ki dilinde ismi hatimdi.
Son zerreme kadar kül oldum şimdi.
Kimse benim gibi yanmadı ceren.

Aylardan intihar; mevsimlerden yas.
Sevdamı hüsranla sen ettin takas.
Feleğin çarkında ibrem hep iflas.
Talih benden yana dönmedi ceren.

Bu sana son bakış, son yalvarışım,
Son boyun büküşüm, aşka çağrışım.
Serseri liginde bu son yarışım.
Ecel beni boşa yenmedi ceren.

Mücella Pakdemir