denizin orta yerinde mi doğdum
bir sumru gibi beni de korkularıyla mı besledi gök
adını seveyim ekmeğini öpeyim diye
gittikçe duyulmayan bir iç çekişle
gittikçe söylenmek istenmeyen bir sözle evet susturuldum


işte bu adımını attığım yarı aydınlık yol üzre
bir hastane odasında dünyanın en huzurlu çocuğuyken
pencerede büyük gürültü ve adı kırmızı bir kız ağlıyorken
yine annem gökkuşaklı bir battaniye gibi sarılmışken bana
kötü bir şey oldu söyledim ağladınız söyledim
artık karanlığa kaçtınız korkularınızdan


ama pencereden bakan ay ne dediyse dedi ben duymadım
uyumadım gece beni beyaza götürdü ne dediyse dedi
kimbilir seneler önce bir şarkı arasında adım mı çağrıldı
hatırladım yarı ölmek gibi hatırladım anne!
yastığı ters çevrilmiş uzun kış uykularında telve tesellileriyle
ağlayarak ağıdıma kondu bir kuş gibi
oğlumun beni araması gibi titreyerek
uzak
çala
ve baki


babamı çağır artık
eve gidelim! ! !