~zamanın elifinden kötü adam(lar)a


baştan yenileceğini sezdiği zaferlerin kahramanı
bir çırpıda biten leblebi tozunun
ve pembe sakızların hayalcisi
kırılmış düdüğüyle kıvanç üfleyen
ipi beline bağlı kırık arabasıyla
sokakta boynu bükük
babasının işten dönüşünü gözleyen
bir çocuğun ürkekliğinde yüreğim

hızlı adımlarla yürüdüğü sokakların
taş parkelerinin arasından filizlenmiş
bir papatyayı son anda farkeden
sendeleyen
düşeyazan
ama ezmeyen
o çocuğun çevikliğinde yüreğim

uzun ve ağdalı cümleler bilmeyen
bir ağaca çarptığında özür dileyen
çok seven kardan adam yapmayı kış ortasında
top oynamayı eksi otuz beşinde soğuğun
kana kana su içmeyi buz tutmuş çeşmelerden
ve tedirgin her türlü gecikmelerden
annesinin yüzüne sadık bir de verdiği söze
ağlarken gülümseyen bir çocuğun erkekliğinde yüreğim

bir kez daha düşün vebalini
bu kırdığın yüreğin

yok sayınca yok olmuyor acılar
kırlangıç uğultusu yüreğim

denilmiş bir zamanlar

Farzımuhal