Erciyes’ten Ağrı’yaHeybetine bakıp köküne aldanır insan. Diyar güven dağı, karla kaplı, her köşe su! Ne bulduysan yersin, içersin, olmadan pişman. Zehir mi, öldürür mü demez, duymadan kuşku… Tırmanması zordur, dorukta yalan ezilir. Soğuğu dondurur, yeni bir dünya sezilir. Kalp tek parça, emindir, gözden huzur süzülür. Zirve saf imandır, bitmiştir ne varsa sorgu! Doruktan inen pişman, bedenle cebelleşir. Yakar dağı, başı gibi doğası kelleşir. Ten soyulur, rahmet bilinen toprak çölleşir. Güven dağı değişir, yayar çorak duygusu! Toprağından çıkan çalı çırpı ölüme eş. Ne kadar sürsek kökünü bulamayız, deş, deş! Güven dağı gelmez geriye, yakar da kalleş. Doğasını yitirmiş, ölmüş gerçek olgusu… Anlamayız dünyayı, ararız tek tokluğu. Güven dağı bu, yansa yitirir çokluğunu… Sahipken bilmez kıymet, kaybettirir kurusu. Kaybettiğimizde anlarız neymiş yokluğu! Saffet Kuramaz, 02.01.2025, Ankara ./. Dağlara Mushaf’ta pek çok atıf var Büyüklenme ey insan, söyler Yaradan Atılmış yün gibidir, gelince O an Etekleri çiçek, başında kar var Nezafet her yanı, temizlik yayar Derinde bilinmez, hazine saklar Ademoğlu yerde, ovada kışlar Etekleri çiçek, başında kar var Deniz başın alıp, giderse bir gün İnsandan çektiğin yılarsan bir gün Derdimin ortağı, dağlarsa bir gün Etekleri çiçek, başında kar var ---->deniz_tayanç1 Teşekkür ederim. |
yürek var olsun
kutlarım,,,