Öykü kadınını dinlerdim
Akıbetleri ile romanları ihya eden,
Eylemleriyle kahramanlaşan o kadını
Kutsal üçlüyle çıkardım yollara:
Ben,
O,
ve bir düş.

Ellerimde kaderin kırılgan haritası,
Adımlarımla eşikler aşardım.
Onun suskun omzunda bulurdum sığınmacı terk edişlerimi
Düşlerimse hayallerden örülü bir zırhtı tenimde

Yollar düzdü, düşler uçurum,
Gidişler bazen sır, bazen hüsran toplardı
Sesimin yankıları çınlardı uzaktaki davul seslerinde
Kendi hikâyemde ödünç hayaller doldururdum kadehlere

O, çözülmez düğümleriyle,
Sonsuz sorularla kucaklardı dünyayı, bir türlü gelmek bilmeyen yarınlarım
Ve düşlerim, ikimizin ötesinde bir yerde,
Yeni bir başlangıç vaat ederdi her seferinde.

Yolların sonu yoktu, bunu bilmek yetmiyordu
Ve anlam yolda saklı diye durmaksızın kendimden uzaklaşıyordum
Ben, o ve düşlerim,
Hayata her daim yeniden başlıyordum
Hayat ise her seferinde kendi şakasını yapıp
Tüm öykülerde
Yalnızlık senfonisi ile eşlik ediyordu
Ağustos’un on üçüncü gününe