ey kendini
sevgili gören kirpiklerin sahibi
avuçlarında maviyi sunup
tırnaklarında griyi saklayan
gözlerinde beyazı
gerdanın da karayı gizleyen
seni,seni sevebilir mi?
yüreğim.

ey kendini sevgili sanan yar
ben
sevileri bayram giysileriyle
bırakırken saçlarına
dünya çocuklarının ağzıyla
öperken dudaklarını
sen
sen çoktan misafir etmişsin
ruhuna başka bir ruhu
sarmışsın çoktan teninin sıcaklığıyla
böyle bir yüreği sevebilir mi?
yüreğim.
ah! be sevgili
sen nasıl eş tutarsın
senin bende gördüğün
ben de ki seni...

o ki
doğmamış çocuk bedeni
yaşamın tozu bile değmemiş tenine
bildiği tek mevsim
bahar
bildiği tek ay
mayıs
güneşle ay usun da aynı anlamda
bildiği tek deniz
düşünülen adı
sevgisi...
Dicle’nin suyu
Fırat’ın asiliği

sen
sen nasıl eş tutarsın
bu sevgiliyle
senin bende gördüğün sevgiliyi

senin ellerin
ruhunu kaybeden kadavra gibi
soğuk
dilin de ki seni seviyorum kelimesi
avını bekleyen sırtlanları
çağırır tenime
seni,seni nasıl sevebilir
yüreğim

senin bende gördüğün sevgiliyle
ben de ki senin sevgisi
kırmızıyla-beyazın
us’da ki ayrımı
HARRAN ovasından arında gel
ey kendi sevgili sanan yar


kenan ALKAN