Emeğinize yüreğinize sağlık içimi acıtan bir şiir olmuş..
Çocuktum Isparta ya tatile gitmiştik. Hiç unutamıyorum güneşli günlerde uzaktan uçağın parçalarının parlayan görüntüleri yıllarca da gitmedi. Hala zaman zaman kalbimizde parçalar ölenlerin acı hikayeleri..

Havacılık tarihinin en utanç verici, en işbilmezlik eseri kazasıdır herhalde bu. Hani o derece sürrealist davranışlar silsilesi var çünkü bu kazada..

Hikayesi öyle ki, ardı ardına yapılan ihmaller, havacılık kurallarının hiçe sayılması, bir yolcu uçağında olduğunun farkında bile olmayan mürettebat. Minibüs zihniyetiyle uçurulan uçak, herşey var içinde.

Pilot kulede görevli arkadaşına "haydi beraber antalya'ya uçalım" diyor. Profesyonellik hak getire, uçakta olmaması gereken ve üstüne üstlük kokpite alınmaya çalışılan bir insan. güler misiniz ağlar mısınız?

Aaaa o da ne? Kokpit te zaten alakasız ve görevli olmayan bir yolcu oturuyor. Fazladan yolcu almışlar, oturacak koltuk kalmamış, tamam sen pilotların yanında oraya bir yere iliş demişler. Yok böyle birşey.

Kaptan pilot uçağı kaldırıyor, sonra gidip yolcuların arasındaki arkadaşlarının yanına oturuyor ve yolculuk boyunca sohbet ediyor. Bu nasıl bir ciddiyetsizliktir? 155 yolcunun hayatından gram sorumluluk hissetmemek.

Yardımcı pilotun ısparta bulvarını pist sanıp inişe geçmesi resmen işin kreması olmuş. Yazık gerçekten.

Keşke daha güzel hikayelerin şiirlerini yazsak ama dünya işte acısıyla tatlısıyla ölümlü dünya.

Yüreğinize emeğinize sağlık..
Nicelerine huzurla iyilikle..

Saygılar üstad...