* Bir yerde bitiyor şarkılar başlamadan *
* Bir yerde başlıyor melodilerin hüzün dolu sesi *
* Bir çığlık bir kahkaha seni anlatıyor *

Ağaçlar mahzun, çıplak artık bu şehirde
Oysa ki sen baharda gittin
Yaz geçti, sonbahara selam verdi
Mahsun ve bıkmış yüreğim
Belkide hiç gelmeyeceksin
Artık unut diyor mavi trenin düdükleri
Unut diyor evim, yattığım yatak
Hatırlama diyor sensizlikten
Yıkılmış bu şehir

Şarkılar susmuyor yüreğimde
Mümkün değil unutmak
Ellerinde yeşerttiğim bahçelerim
Ben seni milyonlarca sevmişsem
Bil ki ; Bir kere bile
Unutamıyorum

Bulutlar rengini yitirdi, pembe ufukta
Kapkara akşamlar indi, perde perde gönlüme
Uzatsan ellerini; çıkarsan aydınlıklara
Uzansın mutluluğum maviliklere
Ak güvercinler nasıl uçup konarsa dallara
Nasıl çatlarsa tohumlar bahar mevsiminde
Tüm maviliklere inat
Masmavi güller açsın
Penceremde yedi kat
Uzat ellerini çıkar beni karanlıklardan

Yapraklar şimdi soldu sularda
Biten mevsimlerin şiiri sonbahar
Koyu gölgeler kaldı damlar ardında
Sessizlik sardı... geliyor karlar
Bir yalnızlık ki o hiç geçmeyen
Bu sonbaharda içime çöktü

Kalbim umutsuzca yeni doğan güneşe
Kanat çırpıyor
Kurumuş umut çeşmelerinin suyu, kurumuş
Şimdi ben bir, susamış çöl kazazedesiyim
Yağmur yağmayagörsün
Bir alaca serinlik iner yanaklarıma
Yıkılır gözbebeklerim derin bir gama
Resmi geçit yapar yağmurlar
Tıkırdarken camlarımda

Ağlar yokluğunda bulutlar, yıkanır mevsim
Dudaklarımdan sana şarkılarım dökülür
Yine sırılsıklamım bu akşam
İçime işler dışardaki ayak sesleri
Hüzün hüzün şarkılar söylüyor
Damlaların sesleri
Sarhoş akşamlar seslenir yağmura
Ürkersin belkide perişan yalnızlığımdan
Seni öyle özledim ki birtanem
Anlatamam

Uzak uzak bir şehirdesin desem
Uzatsam saçlarına değer mi ellerim ?
Bağırsam hüznümden delicesine
Kılı kıpırdar mı dersin o kentin
Sisli sabahlarına anlatsam seni
Sabah yellerine... karışır kaybolur sözlerim
Ve, tutsaklığımı anlamıyorsa gözlerin
Unutulmuş şarkılarım, sözlerim derim
Sonsuz bir yolculuğa çıkmış gibi kırgın
Başımı alır da giderim

Günay Koçak

6. 12. 2024