Acı Eşiğim Suskunluğun
Adım adım ölümü tanırken şu çevrem ...
Çemberin daraldığını, bilki görmediler. Bugün değil ama yarın bende deyipde Bir el verip acımı bölüşmediler. Beni, yokluğuma alıştıran ben, Kimseyi umruna almana gerek yok! Acı eşiğini aşmış ki yürek. Burdayım seninleyim, deseler de artık gerek yok! İtildiğim kenarda Öğrendiğim çok acı var benim. Yetimliğimle, öksüzlüğümle Kalmayı da öğrendim... İzlemek sadece yetmiyor Elbette izlerken bu seyri Cümbüşe duyarsız kalmayı da öğrendim. Kimseye demedim Demem de hoşgeldin! Acının düştüğü yerde olur ateş Ve bu yakar... Ve kimseye diyemem sen de öğrendin! Yaşanıyormuş bak. Böyle de varmış değil mi? Bi sessiz hayat! Suskundur adım. |