NARİN’İM

Narin küçücük çocuktu
İlkbaharda açılan tomurcuk
Yarınlara umuttu
Sırtında çantası
Güle oynaya
Okula gidiyordu
Birileri
Katline ferman buyurdu
Çocukluğunu yaşamadan
Boğazı sıkıldı
Nefesi kesildi
Ne bir ses ne bir seda
Cansız bedeni
Yere serildi boysuzca



Söyle Narin’im
Söyle ne oldu sana
Kimler kıydı körpe canına
Konuldun bir çuvala
Ağaç dallarıyla
Koca taşlarla
Koyuldun derenin kenarına
Sonunda
Gelinliğin sarıldı tabuta
Adına ağıtlar yakıldı
Nice şiirler yazıldı
Tatlı gülüşün
Narin bakışın
Milyonlarca yüreğe kazıldı

*

Okulun ilk gününde
Sıraya sekiz karanfil konuldu
Her biri
Narin kokuyordu
Öğretmen sınıfına girince
Gözleri doldu
Boğazı tıkandı
Sıraya baktı
Bir Narin fotoğrafı
Bir de rengarenk
Sekiz karanfil duruyordu
Çocuklara baktı
Hepsi boncuk-boncuk
Gözyaşı döküyordu



Narin’im çok da delaldı
Uzun saçları
Ceylan gözleri vardı
Kara kaşları destandı
Bırakılan dere
Akan su utandı
Örtülen dal
Konulan taş utandı
Bir utanmazlar utanmadı
Fırat yorgun
Munzur durgun
Dicle suskundu
Sanki hepsi
Narin’e yas tutuyordu

Muzaffer KALABA