Çölde Açan ZambakNeye boylanırsın bilinmez Diz boyu bir sınırdır Uzak bir diyara Nilüferler salınırken gölde Ne yazgı ki silinmez Kervan geçmez kuş konmaz çölde Kim için açarsın kadim sırdır Vuslat başka bahara Sende Yalnızlık ezgisidir rüzgar Su damlasıdır hasret Kum ıssızlığıdır tepeler Ne gelen var ne giden Her şeye inat Hayret Hâlâ sende bu asalet Hiç görmediğin kar tanesi Çiçeklerinde yağar Gündüz kavrulup gece donan Güneş, Ay ve yıldızların bir tanesi Yarım kalmış sevdanın Konmayan vuslat busesi Hüznüdür alnına konan Duysan bu sesi Değişse de devran Dizilmese de kervanlar Uçmasa da kuşlar Düşmese de yağmur damlası El naçar dil naçar Yine de En asil zambaklar Çöllerde açar |