DertleşmeŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Derdini anlatacak kimsesi olmayınca insan nesnelerle dertleşir, kimisi dört duvarla , kimisi belki kör bir kuyuyla. Şairin tek ortağıdır kağıdı kalemi ... İşte öyle ...
Farkettim ki hayattan bir tat almıyorum artık...
Dışarıya her çıkışımda yüzümde gülümseyen bir maske Vurdum duymaz tavırlar sergiliyorum her zaman Umurumda olmaz sanki ,dünya gözümün önünde yansa ... Haksızlığa tahammülüm yok ,en çok haksızlığa ben uğramış olsam da... Etrafımda her daim gülen yüzler dostunum arkadaşınım diyen sözler var Ama böyle bir ortamda bile yalnız hissetmek , hepsinin yalan olduğunu bilmek ... Ve bilsen de onlara gülebilmek insanı çok yoruyor . İnsanı yoruyor yüzüne gülenlerin sırtını döndüğünde vuracaklarını bilmek Yoruyor her düştüğünde tek başına kalkmak zorunda olmak Dizilerde bile en güçlü karakteri ardında destekleyenler varken Hayatta tek başına dimdik , onca darbeye rağmen Onca sahte yüze onca iki yüzlüye rağmen ayakta kalmak zor... Aslında sevmem dizi izlemeyi ama , hep o destekleyenlere imrendiğim için bakarım İnsan sahip olamadıklarına imrenir ya ... Beni hiç destekleyen olmadı bu güne kadar Kimse arkamdan övgüler yağdırmadı samimice Kimse yüzüme diyemedi arkamdan ettiği sözleri Gözlerimin için baka baka kandırmaya çalıştılar beni Ve ben öyle olduğunu bile bile inanmış gibi davrandım hep Sırf sevdiklerim değer verdiklerim inandı sanıp mutlu olsunlar diye ... Daha ömür teknem su almadan ne kadar ilerler bilemem Ama kaybedilince bilinirmiş ya bazı şeylerin değeri Belki benimde değerim bilinir uyanmakmak üzere yumarsam gözlerimi... Bir umut ... İşte öyle ... 11.11.2024 BaRuT |