Ben baran...
Gecenin zifiri karanlığında...
Ölüm ile yaşam arasındaki... Araftayım... Peşi sıra kıyametler kopuyor... bağrımda. Ölümün soğuk nefesini soluyorum. Hiç olmadığı kadar dibe vuruyorum. Bir şeyler boğazıma düğümleniyor... Nefesimi tıkıyor. Canım dizlerimde... Halim Yok, derman’ım yok. Çarem yok. En kötüsü’de ne biliyor’musun? zamanım hiç yok. Bıçak gibi solumdan saplanmaya... başlıyor. Sesi,kokusu, saçları, elleri... Tavana kitleniyor gözlerim... asılı kalıyorum saatlerce... Duygularımla pençeleşiyorum. Varlığımla dövüşüyorum. Anılarım’la savaşıyorum. Hayallerimi asıyorum. Umutlarımı gömüyorum. Yokluğuna yeniliyorum. Sessizliğin girdabına dalıyorum. Hayalinin deryasında boğuluyorum. Yok oluyorum. Nefessiz ve Sessiz, sessiz... ölüyorum. B__T_✍️ |