* Bunca tükenişten sonra *
* Yağmur bulutları düşer yokluğuna *
* Her şey bir hiç *
* Her şey bulanık *
* Sensiz *

Her gece sessiz ve sensiz
Yalnızlığımı benimle paylaşan
Yastığımı ıslatan sağanaklarım
Bir de hayalini hapsettiğim duvarlarımda
Seni yazarım, seninle birlikte yüreğimin sayfalarına
Hangi köşeye sığındımsa tutmadın sen elimden
Sığındığım bir gözyaşım bir de kimsesizliğimin
Sahibiydi yürekten

Ağustosun ortalarıydı belki
Tüm mevsimler
OLmadığın mevsim mevsim zamanlarımda
Bendim üşüyen, doğsa da güneş dünyama
Donmuş gecelerimde yoktun ki sen hani
Üstümü örten, beni gözeten

Menekşe kokulu odalarımızı geziyorum her an
Arıyorum ve ararken gölgenle konuşup
Belki bir süpriz yapmanı bekliyorum
Koşarken çalınan kapıya
Unutma, unutturma senle dolu akşamlarımı
Gel de sevgili yeter adını sayıklamalarım
Şiire dönsün... şiir şiir açsın bahçemdeki
Siyah güllerim

Soldurma umutlarımı, umutsuzluğun içinde
Geceleri mutlu rüyalara açılsın pencerem
Gel de rüyalarıma pür telaş
Seninle uyanayım güne
Bak mevsim güz sonuna gidiyor
Kış kapıda... karlar inmeye hazır saçlarıma
Sen yüreğimdeki aşkınla gelde
Kapatma bahar kokan penceremdeki yeşilleri

Sessiz kalan gecelere kilitlenmiş kapılar
Hani nerede, ay’da seyrettiğim hale’n
Hazan susmuyor esintisi saçlarımda
Son elveda derken sen
Ve giderken bensiz
Öğret bana bu dünyanın çilelerine set çekmeyi
Sensizliğin akşamlarında çay kokulu sohbetleri
Sevgili
Kiminle yapacağımı öğret !
Siyaha durmasın gözlerimdeki ışıklar, öğret !
Yoksa tutunamam, kırarım
Mevsimlerdeki son çizgileri de

Hep bana yazdırdın
Sensizliğin romanını
Bir şarkı bestelesin gelişin
Çal da şu kapıyı
Yansın tüm ışıklarım
Karanlık gecelerime

Günay Koçak

8. 11.2024