Yalnızlık mı, affetmek mi?
Kendinliğin kuytusunda nefes kokar yalnızlığın
Tercihinden elbet değil ısırgan otu değerse. Yolun başındayken daha kararların gönülle Hayat için affetmek mi? Yalnızlık mı yaşama? Tevhidini yaşarken affetmekden gül, ala Alınması zor karar, affın ile ölmek var Gönlü zengin kararla, huzur için gülmek var. Kusursuzluk arama, kusursuzluk kendinde Ona yaman, buna kötü... Anlar dilsiz kalmasın. Hayat devam ederken affetmeyen, affetmeyen Kusursuz insan yok, gönlü sevgisiz gezen Yalnızlaşıp, yalnızlaşıp Tekliğini sorgulayan Gece uyku düşü gibi Yaşıyor mu, uyanık mı Kime sorsan bilen yok. Gönül limanında yalnızlığı arasa da Beden dünyasında yalnızlık çekilmiyor Yaşama sen kabusu Yalnızlıklar uyku gibi Uyuşturur uyandırmaz Affın ile Muhabbetle yaşama. |
Tercihinden elbet değil ısırgan otu değerse.
Yolun başındayken daha kararların gönülle
Hayat için affetmek mi? Yalnızlık mı yaşama?
Affetmek ve yalnızlık arasında hayatı anlamlandırmaya çalışan bu şiir, düşündüren ve derinlik kazandıran bir anlatı sunuyor. Böylesi etkileyici bir ifadeyi içselleştirerek bizlere sunduğunuz için kutlarım; kelimelerinizdeki anlam her daim ruhlara işlesin inşallah. Yaradana emanet olunuz.