Kadınım ben.
Fedakârlık libası yüreğimde,
canı dişe takar koşarım.
Bilmeden yürümeyi;
Bilmeden dinlenmeyi.
Yarat dedi tanrı bana !
Üret dedi boş durma ha!
Bitmedi ne derdim ne işim.
Bu dünyayı imar etmeye gelmişim !
Evlât verdim hayatıma anlam oldular.
Ben anayım dedim,
zalimler anlamadılar.
Her gün canlarına düşmandı elleri.
Kanattılar dünyada bütün yürekleri.
Can veren verene !
Döndü cennet gibi cihan ah cehenneme.!!
Nerde kaldı verilen o zorlu emekler?
Bir dünya kolaymı kurulur ey yarenler !
Tek başına olurmu ağaçta meyva?
Varılırmı geceyi geçmeden sabaha?
Ben kadınım !
Ellerimle yoğururum zamanı.
Hasad gönlümde !
Bir sevda huzura varma devranı.
Yaşatım her anda hep hayalimde.
Oysa,
tam tersini öğretti bana.
Hayat denen kader keder işledi nakış nakış.
Biz analar deli olduk bitmesin güzellik diye !
Ama her ne zaman bağırsak,
kapılardan kovulduk!
Dinleyen olmadı işte.
Öldük öldük dirirldik !
Sanki kötülüktü hakimi giden çileli ömrün !
İşte ahvalimiz bu !
İbretlik halimizi şimdi iyi görün.
Kimimiz koca elinde zulme susarken,
kimimiz rezil oldu öldü katl edilerek.
Kimimiz AŞK’a kurban bir kasabın elinde.
Can teslim etti ALLAH ALLAH diyerek !
Daha çok yazacağım ama dayanmıyor yüreğim.
Unutmayan hep kadın.
Daha ben ne diyeyim.!
...
T.C Nigâr Güler.
01/11/2016