Miras
İçimin boşluğun da boğulmaktayım
Bıktım belki de insanlar ile boğuşmaktan Ya da yüreğim ile aklımın savaşını izlemekten Meğerse karşı koyamayacak kadar güçsüzmüşüm Ben galiba biraz yorgunum.. Gün be gün yaklaşıyor yalnızlığın ayak sesleri Duyuyor ve tanıyordum Hüznün ağırlığı solduruyor taze açmış manolya çiçeğini Sessizliğin çığlığı susturuyor öten kuşları Ve bin yıldır biriken göz pınarlarım Yağıyor artık herkese inat Kendimi damlaların kederli kollarına teslim ediyorum Gözümden süzülen damlaların içimde oluşturduğu o duyguyu hissediyorum Bu duyguyu sana miras olarak bırakıyorum |