CUMHURİYET DESTANI
Milletimin kanına karılmışken cesaret,
Yakışmazdı bizlere ne zillet, ne esaret…

Kan verdi Albayrağa nice şehit ve gâzi,
Canlandı gözümüzde eşsiz, haşmetli mâzi…

Yine bir yiğit çıktı en zorlu anımızda,
Üçler, Kırklar,Yediler saf tuttu yanımızda.

Sırtlanlar parçalayıp yutmak isterken yurdu,
Belli ki unutmuştu yaralı olan kurdu…

Oysa dünya bilirdi, her Türk doğuştan nefer!
Başkomutan ardından halkım eyledi sefer…

Nice kınalı koçu kurban ettik cephede,
Kalpağıyla görüldü Ata’m Kocatepede.

İstiklâl aşkı ile dağlarda ateş yanar,
İnönü ve Sakarya, şahlanır Dumlupınar…

O gün savrulan kafa, kol, bacak, kemik, etti,
İki meydan savaşı, şükür zaferle bitti…

İngiliz, Fransız’ı vatan bağrından söktük,
İzmirde Yunanlı’yı toptan denize döktük.

Sonlandı illerimde İtalyan’ın talanı,
Hilal’e yenik düştü, ehl-I salip yılanı…

Yeniden dalgalandı ufkumuzda Alsancak!
Onun yüce kadrini bilir can veren ancak.

29 Ekim’de Meclis’ten çıktı karar,
Hakimiyet hükmünü hür iradede arar…

Milletimin her ferdi âşık sana hürriyet!
Niyazkâr ebediyen yaşasın Cumhuriyet!

Köksal CENGİZ (Niyazkâr)