Bazı yerlerden hiç kopamıyor insan.
Göğe çekilmek isteyen semazenler gibi döne döne vuruyor aynı kıyılara...

Dünya boğulmuş, umudu avcısına takılmıştır çünkü...

Tek gerçeklik olan zaman yitip gitmiş,
Ömür eskimiştir...

Dönüşmek istiyor insan işte böylesi anlarda!
Belki masum bir gelinciğe.
Belki daldan dala koşan bir sincaba,
Başını henüz sudan çıkarmış bir yaban kazına...
Belki de kelebek olup uçmak için
Kozasını yeni delmiş bir tırtıla,

Dönüşmek istiyor insan,
Kâinattaki tüm canlılara...

Baktıkça uzaklara, arayıp duruyor insan manayı...
Bu kez aradığımız kendimizizdir üstelik,
Manaların kıyısında...

Çünkü böylesi yerler insanın kendinden kendine giden büyülü yollardır...

Böylesi zamanlardan, tüm kilitleri kırıp, tek tek açarız daha önce hiç zorlamadığımız kapıları.
Tek tek kapatırız kapanması gerekenleri...

Sayfaları...

Yorgun fakat huzurlu bir derviş gibi kendimizle selamlaşırız bu yolculuğun sonunda...

İşte o anda dönüşmek ister insan
Ne bir yaban kazına
Ne de bir sincaba.

Dönüşmek istiyor insan, İnsan’ a...

Özlem SABA
www.ozlemsaba.com