Bir tiksinti geliyor dünyada yaşadıkça
İnsanlarla aramı açıyorum günbegün
Ölüsünden korkulan başka ne var açıkca
Dirisinden de artık kaçıyorum günbegün

Muhammed’i (sav) koruyan örümceğin ağıdır
Yunus’u da saklayan bir deniz balığıdır
Bizi kuyuya atan insan gaddarlığıdır
Yusuf’ça kuyu suyu içiyorum günbegün

İnsan gıpta ediyor ota kuşa böceğe
Yunus Emre bu yüzden sormuş sarı çiçeğe
İnsanlıktan arınıp gitmek için gerçeğe
Bazen ebabil olup uçuyorum günbegün

Bir ağaç bir dağ görsem yumuşuyor hislerim
İnsanla uğraşmaksa gider bir kuş beslerim
Çatıya düşen yağmur en huzurlu seslerim
Dinliyorken kendimden geçiyorum günbegün

Doğa tabiat derim düğün dernek yerine
Dağa taşa bakarım bakmaktansa birine
Gayet açıktır fikrim, gitmem fazla derine
İnsanın gayrısını seçiyorum günbegün

Kabakçı sen kendini, kendin ile tanıştır
Bu insanlıktan kaçış, sanma bir aldanıştır
Bu tiksinti belki de aslımıza dönüştür
Geldiğimiz toprağa göçüyorum günbegün

Hakiki Kabakçı