HAYASIZ HAYAT
Sen; kendi zamanında bile
kaybolmuş, hüzünlü bir aşk şarkısı hep kendini arayan zor yolculukların, düşler kırığı... kaşlarının kırılmış şafkına vuran ay ışığı... ve dudaklarının büklümünde oynayan gümüş sırtı balıklar bile hissettiremeyen yaşadığını.. başı bir kez okşanmamış ve yüzüne vurulan tokatlardan sonra uyandırılan hayata öpüşlerden önce... -ben şimdi sana binlerce şiir yazarım da- yazmak yürek ister korkarım, bulamamaktan yüklerini kaldıracak kelimeleri... oysa sen ne güzel sırtlanırsın o küçücük omuzlarında tüm yükünü hayasız hayatın... Özlem SABA |