Bahar gelir dirilir yer tohumu severseŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Zavallı ruh, günahkâr toprağımın canevi,
Olmuşsun baş kaldıran güçler elinde köle; Niçin yanar içinde dert ve yokluk alevi, Oysa dış duvarların süslü boyalı böyle? Günlerin sayılı da bu çürüyen konakta Niye harcarsın ona sen varını yoğunu? Mirasına aç gözlü böcekler konacak ta Ne süs kalacak ne şan. Budur bedenin sonu. Sen artık uşağının yitirdiğiyle geçin, Seni yüceltsin diye o erisin, yok olsun; Kof saatlerini sat sonsuzluk almak için, Dışın yoksul düşsün de için servetle dolsun. Sen de ölümle beslen nasıl ölüm can yerse, Ölmek bitmiş demektir ölüm ölür giderse. William Shakespeare Sone 146
Nazire
Bedenler ruhsuz maskot ruh toprağa bedevi Derin düşler beynini kemirecek hep böyle; Alaşağı etmeden kaf dağındaki devi Yoksa yalanlarınla avut kendini öyle Günleri say gecesiz uyuduğun kucakta Kendince kurgulayıp oynadığın oyunu Üzerine gezdiğin kara yer bozacak ta Nasıl doyuracaksın aç koyduğun ruhunu Varsa biriktirdiğin onlardan harca geçin Yedirip içirdiği vücud toprağın olsun Mirasçı ne gönderir sana sonsuzluk için Kara yere girmeden göğsün imanla dolsun Sen de ölümü dirilt, nasıl toprak gül yerse Bahar gelir dirilir yer tohumu severse Mustafaoğlu İlyas |