‘’Ölüm, seni mi düşünüyorum ne bugünlerde
İpekli bir mendili katlar gibi durmadan
Sesini mi duyuyorum en çok
Dünyasızlığın sesini.
Ben çiçekler zamanında doğmuşum
Islak bir gökyüzü zamanında
Ve annem olmamış gibi doğmuşum
Sesini yakından tanıyorum.
Bıraktım anılarımı yan yana dizip
Tam şuralarda bir yerde duruyorum
İstersem yapabilirim
Su diplerindeki esrikliğime güvenip.’’(Edip Cansever)

Çoğaltılmış bir hüzün fabrikası
Dibindeyim yıkık ağacın
Hayat adeta bir berduş sofrası
Baş tacı imiş meğerki
İçine su katılmamış rakı
Ve de o acı b/atağı
Ünlenmiş yalnızlığımda solfej
Ve bir açıortayı
Ölç ölç bitmez
Öpüp de başıma koyduğum eli rüzgârın
Hem içime ters esen
Hem de ruhumu titreten
Varsa yoksa annemin ince manidar sesi

Seslerden ses çaldım
Oysaki uyku idi sığınağım
Uydum iken yalnızlığım
Ve şairin deminde
Aşkın dibinde
Her sus payı söylem
Nasıl ki yeni bir şiire gebe
İlhamımsa adeta bir sarkıt
Belki dikit
Dibini gördüğüm kırık kavanoz kadar da sökük
Ruhumun iplikleri
İpi pazara çıkmış o yenilgi

Ünlemler ve ayraçlar
Ruhumdaki serkeş imleç ve de
Açığa alınmış bir asker gibi
Sadık kaldığım esaretim
Ah, cesaret bulup da sevdiğimi söyleyemediğim
Sırnaşık gamım
Sırnaşık kederim
Ruhumun çöpünden ayrı kaldığım

Çocuk mizaçlı yakarışlarım
Tozu dumana katmış ilk gençliğim
Şimdilerde bilinmedik izbelerde
Beklemekteyim
Hani, olur da rastlarım kendime
Hani olur da annem yeniden doğurur beni
Hani olur da ayakta ve sapasağlam
Kudreti yüce Rabbin
Nelere yetmedi ki?

Yetim kılındığım
Sefasını süremediğim kâinatın
An gelir de çürük düşünde rüyalarımın
Düşük yapan cümlelere meylederim ansızın
Bir batında doğar meğerse güneş ve ay
Beti benzi atmış sarmalında hilal
Ölümsüzlüğü savunduğum günlere mazhar
Lakayt olmadığım kadar kaderimle

Bir punduna gelip de çağlarım
Aşkın kıyılarında unuta geldiğim
Oysaki fi tarihinde umut iken adım
Ve resmettiğim
Asker adımlarında yalnızlığın
Kor misali gözlerinde kaybolduğum
O adam
Ve o kadın
Oylumu rüyaların
Miski amber kokan saçlarında anamın
Hali hazırda eşleşen yüreğim hüzünle girdabın
Bir yansıması iken şiir

Gaza geldiğim bir türkü bir totem
Hüzne büründüğüm secdem
Kıyamın hatırına
Kıyılsa içim ne ki ne?
Sen olmadıktan sonra yanımda, anne…


DOSTLARDAN NAMELER...


Ünlenmiş yalnızlığımda bir ezgi gibi döner,
ölçüp biçerim acıları,
her yaraya yeni bir ad,
her hatıraya başka bir iz bırakırım.
Ama bitmez, tükenmez,
bir türlü tamamlanmaz bu hesap,
her nefeste daha derin bir yara çıkar karşıma,
sanki hüzün, çoğalarak büyür içimde,
durduramadığım bir nehir gibi akıp gider,
karanlıkla beslenen, susmak bilmeyen.
Her şey eksik, her şey yarım,
sanki ne kadar hesaplasam da,
bu acılar hiç tam olmaz.......... TEŞEKKÜRLER NEJAT HOCAM...